7
Шла русалка лесной дорожкой,
оцарапала нежну ножку,
а из ранки той – да не кровь-руда,
а из ранки той – да чиста вода,
да чиста вода, да ручьем текла,
да по всей земле та вода прошла,
да на остров тот, да на тот Буян,
на Буяне том – да высок курган.
На кургане том – камень Алатырь,
камень Алатырь лежит во всю ширь,
не поднять его, не свернуть его,
пока род людской на земле живет.
Как под камень тот утекла вода,
а за ней – болезнь моя навсегда.
Ныне и присно и от круга до круга!
Тако бысть, тако еси, тако буди!